ایستگاه فضایی بین‌المللی

 

ایستگاه فضایی بین‌المللی

 

 

 

 

 

 

اولین بخش ایستگاه فضایی در سال 1998 راه اندازی شد و ‏اولین‎ ‎کارکنان تمام وقت آن -یک فضانورد آمریکایی و دو فضانورد روسی- در سال 2000‏‎ ‎درایستگاه ساکن شدند‏‎.‎‏ ایستگاه فضایی بین‌المللی در دامنه حدود 250‏‎ ‎مایلی یا‏ 400 کیلومتری به دور زمین می گردد. مدار آن از 52 درجه عرض شمالی‏‎ ‎تا 52 درجه ‏عرض جنوبی گسترده شده. ‎ایستگاه از حدود هشت بخش بزرگ‎ ‎استوانه ای به نام ‏مدل تشکیل شده.

هر مدل به طور جداگانه روی زمین درست‎ ‎شده و به کار انداخته ‏شده است و فضانوردان این بخش ها را در فضا به هم‎ ‎متصل کرده و می کنند‎.‎هشت ‏صفحه خورشیدی بیش از 100 کیلووات انرژی‏‎ ‎الکتریکی را برای ایستگاه تأمین می ‏کند. صفحات خورشیدی روی یک چهارچوب‎ ‎فلزی 360 پایی (109متری) بالا رفته ‏اند‎. ایستگاه فضایی بین المللی‎ ‎به عنوان یک آزمایشگاه، رصدخانه و محل کار عمل ‏می کند. فضانوردان در مدل‎ ‎های آن کار و زندگی می کنند و صفحات خورشیدی انرژی برق آن را تأمین می‎ ‎کند. 15 کشور در ساختن این ایستگاه سهیم بوده اند. ایالات متحده آمریکا و‎ ‎روسیه بیشتر مدل ها و دیگر تجهیزات را فراهم کرده اند.

کانادا یک ‏بازوی‎ ‎روبوتی متحرک ساخته که در سال 2001 راه اندازی شد‏‎. ‎بقیه شریک ها‎ ‎ژاپن و ‏کشورهای عضو آژانس هوایی اروپا‎ (ESA) ‎هستند. برزیل یک موافقت نامه‎ ‎جداگانه با ‏آمریکا امضا کرده تا تجهیزاتی را برای ایستگاه فراهم کند و در‎ ‎مقابل به امکانات آمریکا ‏دسترسی خواهد داشت و می تواند یک فضانورد برزیلی‎ ‎را هم به ایستگاه بفرستد‎. بیش از 80 پرواز از جانب شاتل های فضایی‏‎ ‎آمریکایی و موشک های روسی لازم ‏است تا ایستگاه فضایی بین المللی کامل شود‎ (ESA) ‎ و ژاپن نیز در نظر دارند تأمین ‏ماشین آلات را توسعه دهند. قرار بوده‎ ‎ایستگاه در سال 2006 کامل شود ولی هزینه ‏های پیش بینی نشده باعث تأخیرهای‎ ‎زیادی در کار شده است‎.‎

 

 

 

 

مأموریت‌ها

کارکنان و دانشمندان بر روی زمین- با‏‎ ‎استفاده از علائم رادیویی- تجهیزات ‏آزمایشگاهی روی ایستگاه را اداره می‎ ‎کنند. بعضی از این تجهیزات تأثیرات شرایط ‏فضا را اندازه گیری می کنند. مثل‎ ‎تأثیر شرایط بی وزنی بر نمونه های زیستی که ‏شامل خود کارکنان نیز می شود‎. ‎تجهیزات دیگر مواد مختلفی را تولید می کنند که ‏شامل بلورهای پروتئین برای‎ ‎تحقیقات پزشکی می شود. بلورهای رشد یافته در فضا ‏نسبت به آنهایی که در‎ ‎زمین رشد پیدا می‌کنند، عیب و نقص های کمتری دارند و ‏بنابراین آسان تر می‎ ‎توان آنها را تجزیه و تحلیل کرد. محققان علوم پزشکی از نتایج ‏تجزیه و‎ ‎تحلیل پروتئین ها استفاده می کنند تا تصمیم بگیرند که کدام بلورها را بر‎ ‎روی ‏زمین تولید کنند‎.

‎فایده اصلی وجود یک ایستگاه فضایی این است که‎ ‎لازم است ‏تجهیزات فقط برای یک بار به فضا برده شوند. نه این که دایم به‎ ‎زمین آورده شوند و ‏دوباره به فضا برده شوند. همچنین ایستگاه می تواند به‎ ‎طور دایمی به وسیله ‏فضانوردان مورد استفاده قرار بگیرد. دانشمندان در روی‎ ‎زمین می توانند نتایج تجربی را ‏تجزیه و تحلیل کنند و تحقیقات بعدی را خیلی‎ ‎سریع تر از قبل تغییر دهند. ایستگاه ‏برای استفاده در 15 سال طراحی شده‏‎. ‎ولی اگر بخش های صدمه دیده تعمیر و یا ‏جایگزین شود برای دهه ها می تواند‎ ‎دوام بیاورد‎.‎

 

 

 

 

 

سابقه ایجاد ایستگاه فضایی

ایستگاه فضایی بین المللی نهمین‎ ‎ایستگاه فضایی قابل سکونت است که دور زمین ‏می گردد. اولین ایستگاه از این‎ ‎دست، شامل ایستگاه سالیوت‎ (Salyut) ‎اتحاد ‏شوروی با شش مدل و اسکای لب‎ (Skylab) ‎ایالات متحده بود که در دهه 1970 راه ‏اندازی شدند‎.‎در سال‎ 1986 ‎اتحاد شوروی استفاده از ایستگاه فضایی میر‎ Mir ‎به ‏عنوان اولین ایستگاه‎ ‎فضایی قابل استفاده در طراحی پیش ساخته ای‎ modular ‎یا ‏تکه تکه ای را شروع‎ ‎کردند. شوروی ها بر اساس طراحی فضاپیمای سایوز(‏‎(Sayusیک ‏سیستم نقل و‎ ‎انتقال اقتصادی و قابل اعتماد را برای ایستگاه به وجود آوردند.

این ‏سیستم‎ ‎به آنها این توانایی را داد که تجهیزات و امکانات و نیز کارکنان را به‎ ‎ایستگاه ‏میر منتقل کنند. اما به دنبال فروپاشی اتحاد شوروی در سال 1991‏‎ روسیه اداره و ‏بهره برداری از ایستگاه میر را متوقف کرد. در سال 2001‏‎ ‎روسیه میر را از مدار خارج ‏کرد و و آن را به زمین انداخت‎.‎در دهه‎ 1990 ‎روسیه تمایل داشت تا یک ایستگاه دیگر ‏به نام میر2 را بسازد. ایالات‎ ‎متحده هم نقشه کشیده بود که یک ایستگاه به نام ‏فریدامFreedom ‎را با‎ ‎مشارکت آژانس فضایی اروپا، کانادا و ژاپن بسازد. در نتیجه با ‏وجود‎ ‎مشکلاتی ایالات متحده و روسیه در سال 1993 توافق کردند که یک ایستگاه‏‎ ترکیبی یعنی ایستگاه فضایی بین المللی را بسازند‎.‎برای راه اندازی‎ ‎پروژه، فضاپیماها ‏از سال 1995 تا 1998 به سوی میر پرواز کردند. فضانوردان‎ ‎ایالات متحده به عنوان ‏محقق برای شش ماه در ایستگاه روسی خدمت کردند‎.‎

تأخیرهای‎ ‎اصلی در ساخت ‏ایستگاه به خاطر تأخیر حکومت روسیه رخ داد. بالأخره یک موشک‎ ‎پروتون روسیه اولین ‏مدل را در سال 1998 به ایستگاه برد. این مدل توسط‎ ‎روسیه و با سرمایه گذاری ‏ایالات متحده ساخته شد و زاریا‎ Zarya ‎که در روسی‎ ‎طلوع خورشید معنی می دهد ‏نامیده شد‎.‎دومین مدل یعنی یونیتیUnity ‎به‎ ‎وسیله ایالات متحده ساخته شد. شاتل فضایی اندیوورEndeavour ‎در سال 1998‏‎ ‎یونیتی را به مدار برد و آن را به زاریا ملحق ‏کرد. یونیتی شش دریچه دارد‎. ‎یکی به زاریا متصل شد و دیگران آماده اند که به عنوان ‏متصل کننده برای‎ ‎دیگر مدل ها به کار روند‎.‎در سال 2000 موشک پروتون, یک مدل دیگر ‏ساخت روسیه به نام زوزدا‎ Zvezda ‎یا مدل سرویس‎ Service ‎را به ایستگاه برد‎.‎زوزدا‎ محل کار و زندگی برای فضانوردان است.

در سال 2000 شاتل دیسکاوری قطعات‏‎ بیشتری را به ایستگاه برد که شامل پایه برای صفحات خورشیدی و دستگاه اتصال‎ دهنده بود که یک توقفگاه برای شاتل ها محسوب می شود‎.‎اولین خدمه‎ ‎تمام وقت در ‏سال 2000 با یک فضاپیمای سایوز به ایستگاه وارد شدند. فرمانده‎ ‎یک آمریکایی و دو ‏نفر کارمند دیگر روسی بودند. ماه بعد فضاپیمای اندیور‎ ‎اولین صفحه خورشیدی ساخت ‏آمریکا را به فضا برد تا صفحات کوچک روی مدل های‎ ‎روسی تکمیل شوند‎. شاتل آتلانتیس‎ Atlantis ‎مدل آزمایشگاه دستینی‎ Destiny ‎را در سال 2001 به ایستگاه برد. ‏چند ماه بعد دستینی فعال شد و‎ ‎آزمایش علمی شروع شد. همچنین در این سال دو ‏مدل اضافی, یکی روسی و دیگری‎ ‎آمریکایی و نیز یک توقفگاه اضافه شدند‎.‎یکی‎ ‎از ‏مدل های ایستگاه که درپشت آن صفحات خورشیدی نصب شده اند. در آوریل 2001‏‎ ‎اولین جهانگرد فضایی به عنوان مسافر با یک سایوز به ایستگاه مسافرت کرد‏‎. "‎دنیس ‏تیتو" از کالیفرنیا این سفر را به قیمتی که فاش نشده انجام داد. او‎ ‎قبل از پرواز شش ‏ماه برای آماده شدن به روسیه‎ ‎رفت و شش روز هم در ایستگاه بود.

یک تاجر اهل ‏آفریقای جنوبی دومین جهانگرد فضا بود که در سال 2002 با سایوز به ایستگاه رفت‏‎. ‎گام‎ ‎های بعدی برای ایستگاه آن بود که توان ایستگاه افزایش یابد و سیستم های‎ ‎تأمین کننده زندگی برای شش, هفت نفر کارمند به وجود بیاید. برای بازگشت‎ ‎اضطراری تعداد زیاد کارکنان، ناسا در نظر داشت تا یک "هواپیمای فرار" هفت‎ نفره ‏درست کند‎. ‎اما در سال 2001 مشخص شد که ناسا هزینه های توسعه‏‎ ‎و اداره ‏ایستگاه را کم تخمین زده بوده است. هزینه ناسا برای ایستگاه پنج‎ ‎میلیارد بیش از ‏بودجه تعیین شده بود. در نتیجه ناسا طرح افزایش کارکنان و‎ ‎ساخت هواپیمای فرار را ‏به تعویق انداخت.

شرکای اروپایی و ژاپنی قویاً با‎ ‎این تصمیم مخالفت کردند‎.‎در سال ‏2002 ایستگاه با همان سه نفر کارمند‏‎ ‎به فعالیتش ادامه داد. شاتل های فضایی هر ‏چهار یا پنج ماه کارکنان را‎ ‎جایگزین می کنند. فضانوردان روسی هم هر شش ماه با ‏یک فضاپیمای سایوز جدید‎ ‎به سوی ایستگاه پرواز می کنند. سایوز به عنوان یک ‏کپسول اضطراری در مواردی‎ ‎که تهدیدی برای زندگی کارکنان به وجود می آید، عمل ‏می کند. گسترش سیستم‎ ‎نیرو ادامه یافت اما خیلی آهسته تر از نقشه ای که در ‏ابتدا برای آن طرح‎ ‎شده بود‎.‎در سال 2003 شاتل فضایی کلمبیا هنگام ورود دوباره به ‏جو‎ ‎زمین خرد شد و همه هفت سرنشین آن کشته شدند. ناسا تا زمانی که بتواند از‎ سلامتی پروازهای آینده مطمئن شود پروازهای شاتل را متوقف کرد. سپس‎سایوزهای روسی حمل و نقل کارکنان را از زمین به ایستگاه و برعکس به عهده‎ گرفتند. کارمندان ایستگاه به دو نفر کاهش پیدا کرد تا زمانی که پرواز شاتل‎ ‎ها روند ‏عادیش را پیدا کند. اخیراً شاتل ها پروازشان را از سر گرفته‌اند. ‎

قدیمی‌ترین شرکت هواپیمایی جهان ؟!

قدیمی‌ترین شرکت هواپیمایی جهان

 

 

 

 

در روز ۷ اکتبر سال ۱۹۱۹ میلادی شرکت( KLM (Koniklijke Luchtvaart Maatschapij در هلند تاسیس شد.

 

اولین پرواز KLM با یک فروند هواپیمای ایرکو د‌هاویلند ۱۶ در روز ۱۷ ماه مه ‌سال ۱۹۲۰ و از فرودگاه کرایدون لندن به آمستردام انجام گرفت.


تنها مسافران این پرواز دو خبرنگار انگلیسی و تعدادی روزنامه بودند و جری شاو خلبانی این پرواز را به عهده داشت. در سال 1920 KLM مجموعا 440 مسافر و 22 تن بار جابه‌جا کرد و به این صورت پروازهای منظم شرکت از سال ۱۹۲۱ آغاز شد. پنج سال بعد، KLM پروازهای مختلفی را به مقصد شهرهایی چون آمستردام، روتردام، بروکسل، پاریس، لندن، برمن، کپنهاک و مالمو با هواپیماهای فوکر انجام می‌داد. این شرکت همچنین اولین شرکت هوایی بود که به مقصد فرودگاه منچستر پرواز کرد.

پروازهای بین قاره‌ای منظم شرکت در سال ۱۹۲۹ با پرواز به اندونزی توسط هواپیماهای فوکر آغاز شد. البته اولین پرواز طولانی KLM پنج سال قبل از آن به خلبانی «ون در هوپ» انجام شده بود. KLM در سال 1930 با پیشرفتی چشمگیر توانست 15143 مسافر را جابه‌جا کند. در جریان جنگ جهانی دوم تمامی پروازهای KLM به جز پروازهایی که از اقیانوس اطلس می‌گذشت متوقف شد. اولین پرواز شرکت بر فراز اقیانوس اطلس در دسامبر سال ۱۹۳۴ به مقصد جزیره کوراکائو که یکی از مستعمرات هلند می‌باشد، آغاز شد.

دو سال بعد، اولین هواپیمای داگلاس به شرکت تحویل داده شد و برای پرواز به سیدنی مورد استفاده قرار گرفت. در ۲۱ ماه مه ‌سال ۱۹۴۶هواپیمایی KLM پرواز منظم آمستردام به نیویورک را راه‌اندازی کرد و در سال 1950 توانست بیش از 356 هزار مسافر را جابه‌جا کند. نخستین پرواز شرکت بر فراز قطب شمال در سال ۱۹۵۸ و به مقصد توکیو انجام گرفت.

در مارس سال ۱۹۶۰، نخستین هواپیمای جت داگلاس را وارد ناوگان خود کرد و اولین بوئینگ ۷۴۷ در فوریه ۱۹۷۱ با ورود به ناوگان KLM عصر هواپیماهای جت غول پیکر را برای این شرکت آغاز کرد. این شرکت در سال 1983 قراردادی با بوئینگ برای ایجاد تغییراتی در مدل 200-747 منعقد کرد که این پروژه دو سال به طول انجامید. در ژوئن سال ۱۹۸۹ نیز شرکت اولین بوئینگ ۷۴۷-۴۰۰ خود را به نمایش گذاشت.

KLM در ژوئیه سال بعد، ۲۰ درصد از سهام شرکت هوایی شمال غربی(Northwest Airlines) را خریداری کرد که این موضوع سبب ایجاد اتحاد قدرتمندی بین این دو شرکت هواپیمایی گشت. در سال 1990 تعداد جابه‌جایی مسافران KLM به 16 میلیون رسید. درمارس سال ۱۹۹4 این دو شرکت راه‌اندازی کلاس تجارت جهانی (World Business Class) را در پروازهای بین‌قاره‌ای خود اعلام کردند.

KLM در مارس و ژوئن ۲۰۰۲ اعلام کرد با خرید هواپیماهای بوئینگ و ایرباس و بازنشسته کردن هواپیماهای بوئینگ قدیمی و مک دانل داگلاس، ناوگان بین‌قاره‌ای خود را نوسازی خواهد کرد. به همین دلیل، نخستین بوئینگ ۷۷۷ در ۲۵ اکتبر ۲۰۰۳ و نخستین ایرباس ۳۳۰ در ۲۵ آگوست ۲۰۰۵ به ناوگان KLM پیوستند.

در روز 30 سپتامبر سال 2003 دو شرکت Air France و KLM اعلام کردند که قصد دارند ضمن ادغام، شرکت Air France – KLM را تشکیل دهند که این امر در روز 5 مه 2005 به وقوع پیوست؛ ولی هر دو شرکت کماکان با نشان اختصاصی خود پرواز می‌کنند.

این شرکت پیش از ادغام با ایرفرانس جزو هواپیمایی ملی هلند به شمار می‌رفت و در زبان انگلیسی به نام
Royal Dutch شناخته می‌شد.

شرکت جدید، یک شرکت فرانسوی-هلندی است که تحت قوانین کشور فرانسه قراردارد و پایگاه اصلی آن در نزدیکی فرودگاه شارل دوگل پاریس واقع است. این شرکت همچنین بزرگترین هواپیمایی اروپا از نظر حجم مسافر، میزان درآمد سالانه و مسافت طی شده به شمار می‌رود. Air France – KLM یکی از اعضای اصلی کارتل هوایی «اسکای تیم» به شمار می‌رود. از دیگر اعضای این کارتل می‌توان به هواپیمایی دلتا، آئرومکزیکو، هواپیمایی کره، هواپیمایی چک، آلیتالیا، هواپیمایی نورث وست، آئروفلوت و هواپیمایی کنتیننتال اشاره کرد.

دفتر مرکزی KLM اکنون در آمستلوین، در نزدیکی فرودگاه Schiphol آمستردام قرار داشته و این شرکت مسافران و بارهای 90 مقصد مختلف را به طور منظم جابه‌جا می‌کند. در 61 مسیر هوایی، KLM تنها ارائه کننده سرویس می‌باشد که به 45 درصد درخواست‌های بلیت پاسخ می‌دهد. تعداد کارمندان این شرکت به بیش از 33 هزار نفر می‌رسد و شرکت اصلی یعنی Air France – KLM در سال گذشته میلادی درآمدی در حدود 21 میلیارد یورو را از آن خود کرده است.

10 سال دیگر؛ ایرانیان در فضا

10 سال دیگر؛ ایرانیان در فضا

محمد مردانی

 

 

 

 

 

 

---

معاون سازمان فضایی ایران در نشست خبری به مناسبت هفته جهانی فضا با اشاره به برنامه‌های آتی این سازمان، از تاسیس آزمایشگاه فضایی و پایگاه پرتاب، طراحی ماهواره مخابراتی رادیوتلویزیونی و پرتاب ماهواره رصد 1 تا پایان سال خبر داد.

---

 

 

نشست خبری ریاست سازمان فضایی ایران به مناسبت هفته جهانی فضا در محل سازمان فضایی ایران برگزار شد.

 

بنابراین گزارش، قرار بود این نشست با حضور رئیس سازمان فضایی برگزار شود که به علت فوت مادر دکتر فرقانی در جمعه شب هفته گذشته، محمد مردانی معاون فناوری فضایی سازمان فضایی پاسخگوی خبرنگاران شد.

مردانی با اشاره به کاربرد فناوری‌های فضایی مانند کاربردهای مخابراتی، رسانه‌ای، مدیریت بلایای طبیعی، هواشناسی، زمین شناسی و منابع آب، رویکرد بلندمدت کشور در این حوزه را تشریح کرد.

وی گفت: با توجه به رقابت سنگین کشورهای جهان در حوزه فناوری فضایی، ایران چشم انداز 20 ساله ای را برای ورود به این عرصه ترسیم کرده است که برنامه 10 ساله فضایی کشور در سال 85 به تصویب هیئت وزیران رسیده است.

وی با اشاره به تدوین سند جامع توسعه علوم و فناوری بخش فضایی کشور و تشکیل سازمان فضایی و جهت‌گیری کشور در ارتقا این جایگاه اظهار داشت: دستیابی به علوم فناوریهای نوین، زیرساخت‌ها و صنایع پیشرفته فضایی با حداکثر استفاده از توان ملی، منطقه ای و بین المللی از مهمترین برنامه‌ها و اهداف بخش فضایی کشور است.

معاون فناوری سازمان فضایی افزود: در برنامه‌های تحقیقاتی و دانشی بحث پژوهش‌های فضایی و تحقیقاتی و طراحی و ساخت ماهواره‌های دانشجویی با کاربری تحقیقاتی را در برنامه داریم که برخی از پروژه‌های آن در مرحله نهایی است و تاسیس آزمایشگاه ملی فضایی و پایگاه پرتاب از جمله زیرساخت‌های مدنظر است تا مدارگردها و اجرام فضایی در این محیط‌ها تست و آزمایش شود.

 

 

* برنامه سازمان فضایی برای ساخت ماهواره‌های مختلف
معاون فناوری فضایی سازمان فضایی ایران از طراحی و ساخت ماهواره‌های سنجش از دور و ماهواره‌های مخابراتی رادیو تلویزیونی به عنوان اهداف کلان این بخش نام برد و گفت: ایجاد مرکز هدایت و کنترل عملیات فضایی، طراحی و ساخت ایستگاه سنجش از دور، پرتاب ماهواره مشترک با کشورهای اسلامی و کشورهای منطقه آسیا/ اقیانوسیه در برنامه دیده شده است.

وی با بیان اینکه ماهواره سنجش از دور برای برنامه 10 ساله کشور دیده شده و هم اکنون فاز اول آن به اتمام رسیده است خاطرنشان کرد: در مورد ماهواره مخابراتی و رادیو تلویزیونی نیز قراردادهایی منعقد شده و کار طراحی آن آغاز شده است.

مردانی با تاکید بر استفاده از تمامی ظرفیت‌های علمی تحقیقاتی کشور برای توسعه دانش فضایی و همکاری تنگاتنگ با کشورهای منطقه آسیا اقیانوسیه گفت: در سالهای آینده ماهواره‌ای با 9 کشور عضو سازمان منطقه‌ای آسیا اقیانوسیه به طور مشترک پرتاب می‌شود و همچنین ماهواره مشترک ایران با کشورهای اسلامی در حال ساخت است.

مردانی از طراحی و تاسیس پایگاه‌های جدید ملی پرتاب ماهواره به عنوان یکی از اقدامات اساسی ایران خبر داد و گفت: ایران جزء معدود کشورهای صاحب دانش پرتاب ماهواره است و توانایی و قابلیتهای بومی ملی بسیاری دارد.

 

 

 

 

* پیش‌بینی اعزام انسان به فضا تا 10 سال دیگر
وی با اشاره به برنامه‌های طراحی و ساخت ماهواره برهای جدید برای اعزام انسان و طراحی، ساخت و پرتاب راکت های کاوش قبل از اعزام انسان به فضا گفت: طبق دستور رئیس جمهوری و انجام مطالعات اولیه برنامه اعزام فضانورد در یک برنامه زمان بندی 10 ساله انجام خواهد شد.
مردانی با تاکید بر اینکه این پروژه به تصویب رسیده و طراحی کلان آن نیز انجام شده است اضافه کرد: مطالعات اولیه اعزام فضانورد توسط دانشگاه‌های کشور انجام شده و به سازمان فضایی ارسال شده که این سازمان در حال طراحی و اجرای فاز اولیه آن است.

معاون سازمان فضایی ایران با بیان اینکه ظرفیت طراحی و ساخت ماهواره در کشور ایجاد شده و به اذعان کشورهای صاحب تکنولوژی فضایی، ایران توانایی بسیاری در این عرصه دارد افزود: در سالهای آتی بسیاری از دستاوردهای طراحی و ساخت ماهواره های و آزمایشگاههای کشور در این حوزه عملیاتی خواهد شد.

 

 

 

 

* هنوز دستوری برای پیوستن سازمان فضایی به نهاد ریاست ابلاغ نشده است
مردانی گفت: احداث و راه اندازی ایستگاههای زمینی در 8 نقطه کشور که دو نقطه آن در دست بهره برداری است.

مردانی افزود: در بحث ارتقای سازمان فضایی ایران و منفک شدن آن از مجموعه وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات، این موضوع در شورای‌عالی اداری مطرح شده و پیشنهاداتی مبنی بر ارتقای سازمان فضایی و منفک شدن آن از وزارت ارتباطات مطرح شده اما برای اجرا باید مصوبات قانونی آن طی و ابلاغ شود.

وی ادامه داد: طبق این پیشنهاد سازمان فضایی ایران در زیرمجموعه نهاد ریاست جمهوری قرار می گیرد، اما این موضوع تاکنون به شورای‌عالی فضایی اعلام و ابلاغ نشده است.

 

 

 

* ماهواره زهره که از ابتدای انقلاب در دستور ساخت است، 4 سال دیگر پرتاب می‌شود
معاون سازمان فضایی ایران در مورد آخرین وضعیت ماهواره زهره گفت: این ماهواره از اوایل انقلاب در دستور کار ساخت و پرتاب قرار گرفته، که این ماهواره زهره را به عنوان یک ماهواره ملی بومی در کشور انجام خواهیم داد که قرارداد این پروژه نیز منعقد شده است.

وی ادامه داد: نزدیک به 50 مجموعه کاندید انجام زیرسیستم های این ماهواره هستند و ماهواره زهره یک پروژه یک بعدی نخواهد بود و چندین ماهواره با ویژگی‌های مختلف را در خود جای میدهد که طبق زمان بندی درنظر گرفته شده حداکثر تا 4 سال آینده پرتاب می‌شود.

مردانی در مورد قرارداد پرتاب این ماهواره با کشورهای دیگر گفت: قرارداد اولیه لغو شد و زهره تبدیل به مجموعه ای از ماهواره ها با قابلیت های مختلف شد که با اراده ملی و فکر و ساخت ایرانی در حال ساخت است.

وی در مورد اجاره مدارهای فضایی نیز گفت: تاکنون ایران سه موقعیت مداری در ارتفاع 36 هزار کیلومتری داشته که اجاره بخشی از این مدارها تمدید شده و بخشی دیگر نیز در حال تمدید است. همچنین ایران درحال ثبت موقعیت جدید است.

 

 

 

 

* تا پایان امسال یک ماهواره پرتاب می‌شود
معاون سازمان فضایی ایران در پاسخ در مورد وضعیت ماهواره "رصد 1 " گفت: طراحی و ساخت ماهواره رصد 1 به اتمام رسیده و تست‌های آن در حال انجام است که با احتساب حدود 4 ماه زمان برای تست های آن پیش بینی می شود این ماهواره تا پایان سال طبق گفته وزیر ارتباطات به فضا پرتاب شود.

وی افزود: ماهواره رصد 1 نوعی ماهواره کوچک سنجش از دور است که قرار است برخی قابلیتهای دیگر نیز به آن افزوده شود.

 

 

 

 

 

* پیش‌بینی پایان تدوین سند جامع هوافضا تا اوایل سال آینده
مردانی در خصوص تدوین و تهیه سند جامع هوافضای کشور، گفت: این سند از سوی پژوهشگاه هوافضا تدوین به دولت ارسال شد که بار دیگر برای انجام برخی اصلاحات در دستور کار پژوهشگاه هوا فضا قرار گرفته است. پیش‌بینی می‌شود با انجام این اصلاحات تا پایان امسال و حداکثر اوایل سال آینده این سند آماده شود که تصویب آن می تواند رویکردهای جدیدتری را برای حوزه فضایی کشور به همراه داشته باشد.

وی در مورد مشارکت ایران در ساخت ماهواره محمد 1 که قرار است از سوی کشورهای اسلامی طراحی و پرتاب شود، افزود: این ایده خوبی است که در حال بررسی این طرح و امکان مشارکت در آن هستیم که با بررسی ابعاد مختلف آن چنانچه موضوع به صلاح کشور بود آمادگی خود را اعلام می کنیم.